یکی از بدترین اتفاق هائی که تو خونه ممکنه واسم بیفته اینه که ، تو اوج فوتبال دیدن ِ
بچه های استقلال ، تماشاگرای با ادب و تیفوسیه آبی یهو جو بگیرتشون و شروع کنن
به شعار دادن های بی ناموسی و خاک بر سری ! از اونجا که ولوم ِ تلویزیون هنگام پخش
فوتبال معمولن تو بازه ی 90 الی 100 هست ، صداش تا پشت بومه خونه ی همسایه هم
میره چه برسه به پدر مادری که همین گوشه موشه ها نشستن و دارن کارشونو میکنن !
قسمت تلخش اینجاست که یهو بابا بپرسه بچچه اونوریا میگن " ما که رفتیم آسیا " اینوریا
میگن چی چیه لُنگیا ؟! و تو مجبور شی چشمه ی شعر و شاعریتو بقُلونی و از خودت مصرع
دومو در بیاری که بابا جان میگن " خاک بر سر لنگیا " یا " توله سگن لنگیا " یا " مرگ بر این
لنگیا " ! و اینجاش واست هیجان انگیز باشه که بدون هیچ شک و شُبهه ای قبول میکنن !
شاید هم فهمیدن اوضاع خیطه و کللن بی خیال ماجرا میشن ! ...